Afscheid nemen en beginnen met backpacken

Helaas is er na 6 maanden school, een einde gekomen aan mijn EF ervaring. Sinds mijn laatste blog heb ik inderdaad nog vol op genoten van mijn laatste 2 weken. Ik ben nog zoveel mogelijk naar school geweest en verder heel veel uit en naar het strand om van de Pura Vida te genieten.
Dinsdag hadden we verder het officiële eindexamenfeest van school, voor de mensen die net als ik de afgelopen 6 maanden hier naar school zijn gegaan. Het was echt een geweldig feest (en jullie hebben waarschijnlijk al foto's op facebook gezien) en ik heb mijn diploma ontvangen, terwijl ik een biertje in m'n andere hand had. Na de diploma-uitreiking zijn we nog goed door gaan feesten en het was echt een van de leukste avonden uit, die ik hier in tijden heb gehad.
Die woensdag hadden we verder nog ons allerlaatste examen, om te bepalen wat ons eindniveau was geworden. Het ontvangen van je diploma hangt namelijk niet af van je niveau, maar alleen of je in 80% van je lessen aanwezig was. Ik ben erg blij met het resultaat dat ik behaald heb, want op het examen dat we op onze eerste dag moesten maken had ik een score van 10% (wat de laagst mogelijke score is) en op mijn eindexamen heb ik een score van 85% gehaald. Dat betekent dat ik nu op een B2 niveau zit en daar ben ik erg trots op! Ik had gehoopt op een hoog B1 niveau, dus B2 is een geweldig resultaat.
Op donderdag en vrijdag had ik verder nog wel les, maar ik had mijn eindexamen al gedaan, dus echt veel aandacht heb ik daar niet meer aan besteed. Op vrijdag heb ik nog mijn cijferlijst voor bij mijn diploma gekregen en daarna was school echt over!
Toen was het tijd voor het leukste van de week: Eugène kwam naar Tamarindo. Na een uurtje wachten op de bus, was hij eindelijk daar en kon ik hem naar zijn hostel brengen. Vervolgens zijn we nog een keer met iedereen uit eten geweest en gaan stappen, want Judi ging de nacht van vrijdag op zaterdag weg, waarmee een eindeloze stroom van gedag zeggen begon. Iris en ik hebben haar op de bus gezet en dat was behoorlijk moeilijk, moet ik eerlijk zeggen. Je wordt echt heel close in 6 maanden. Toen Iris en ik terugliepen naar school, waren we dus half aan het huilen en half aan het lachen om alle leuke herinneren die we aan Judi hebben.
De rest van het weekend zijn we nog goed uitgegaan, tussen het gedag zeggen tegen iedereen in (want met Iris, Judi en mij vertrokken er nog zo'n 15 andere studenten), om zoveel mogelijk te genieten van onze laatste dagen hier. Verder moest ik ook nog een hoop dingen regelen, zoals mijn laatste spullen uitzoeken, spullen opsturen naar huis en de rest van mijn spullen inpakken in de rugzak die ik van Eugène als vroeg verjaardagscadeau had gehad.

Afscheidseten

En vanaf de andere kant

Maandag was dan echt mijn laatste dag in Tamarindo en het werd dus tijd om afscheid te gaan nemen van alle mensen die wel hier blijven. 's Morgen ben ik bij alle medewerkers van school langsgegaan om ze te bedanken voor alles wat ze voor mij hebben gedaan in mijn tijd hier en afscheid te nemen. 's Middags moest ik nog een paar laatste dingen regelen en 's avonds hadden Iris en ik nog een afscheidsetentje voor wie maar wilde komen. Daarna moesten Iris en ik van de meeste mensen afscheid nemen, maar zelf gingen we nog voor een laatste keer uit in Aqua. Rond een uur of 1 gingen we echter maar terug naar ons hostel, om onze laatste spullen in te pakken en om 3.30u was het tijd om Iris op haar bus naar San José te zetten. Het was dus ook tijd voor Iris en mij om afscheid te nemen van elkaar en dat was denk ik het moeilijkste afscheid dat ik heb moeten nemen de afgelopen weken. Ik was gewoon erg close geworden met Iris en het was mijn laatste afscheid, dat echt definitief mijn tijd in Tamarindo afsloot. Niet leuk dus, maar het hoort erbij.
Na dat afscheid hebben Eugène en ik onze spullen gepakt, om te beginnen aan onze reis door Centraal-Amerika en dat eerste deel ging verbazingwekkend voorspoedig. We hebben 4 verschillende bussen gehad om in León aan te komen en normaal gesproken moet je altijd wel ergens een of meerdere uren wachten, maar wij hadden super veel geluk vandaag! We stonden maar 2 minuten te wachten op de bus naar Liberia en daar aangekomen, hadden we binnen 3 minuten een bus naar de grens Costa Rica - Nicaragua. Na het regelen van al ons papierwerk aan de grens, hoefden we maar een kwartier te wachten op een bus naar Managua (de hoofdstad van Nicaragua, die ik niet erg mooi vond: was behoorlijk vuil, met veel krotterige huizen). 

De fietstaxi

De kathedraal

Ook in Managua hadden we weer geluk, want ook daar zaten we binnen 2 minuten in een busje naar León, de stad waar we momenteel (waarschijnlijk 2 dagen) verblijven. Vanaf het busstation in León naar ons (erg mooie en net 3 maanden oude) hostel hadden we trouwens de leukste taxi ooit, zoals te zien op de foto.
Vandaag hebben we verder een beetje door de stad gelopen, maar we waren behoorlijk moe van het reizen, dus verder hebben we niet zoveel gedaan. Morgen gaan we dus de rest van de stad (en vooral de kathedraal die heel mooi zou moeten zijn) bekijken en dan gaan we overmorgen waarschijnlijk door naar Utila - Honduras. Ik ga mijn best doen om mijn blog en facebook te blijven updaten met verhalen, foto's en korte berichtjes, zodat jullie in ieder geval weten dat alles goed met me gaat!

Ps. ik heb geprobeerd een kaartje via Google Maps te maken, met waar we allemaal heen gaan/zijn geweest, maar het internet is te langzaam. Dus jullie moeten even zelf googlen, sorry!