Eindelijk duiken en avonturen met lokale bussen..

En weer eens een verhaal van mij! Heb weer genoeg meegemaakt hier om te kunnen zeggen dat mijn leven hier nooit verveeld.
Vorige week heb ik een rustige lesweek gehad, donderdag nog uiteten geweest omdat we afscheid moesten nemen van Vera. Het is heel gebruikelijk hier om met een groep uiteten te gaan op iemand zijn laatste avond. En aangezien er veel mensen naar huis gaan deze weken om thuis te zijn met kerst, ga ik nogal veel uiteten momenteel. Helemaal niet erg natuurlijk, maar het afscheid nemen blijft vervelend.
Op vrijdag ben ik lekker uitgeweest, maar wel redelijk op tijd naar huis gegaan want op zaterdag ging ik eindelijk duiken! Ik mocht dus om 8u uit bed om om 9u aan boord van de boot te gaan die ons naar de duikstekken zou brengen. Ik heb twee mooie duiken gemaakt en het was echt geweldig om eindelijk weer onderwater te zijn, want dat was al bijna 3 maanden geleden.
Het was erg interessant om hier te duiken, omdat het heel anders was dan andere plekken waar ik eerder heb gedoken. Allereerst was het zicht minder goed dan ik verwacht had. Het was nog steeds een meter of 5 en dan is veel meer dan we normaal gesproken in Nederland hebben, maar voor dit soort tropische landen is het vrij weinig. Veel andere mensen waren dan ook enorm aan het klagen over hoe moeilijk het duiken was met zulk weinig zicht en ik was gelijk weer blij dat ik ervaring heb met duiken in Nederland.
Verder is er vrij weinig begroeiing op de bodem hier. De bodem bestaat uit zand met rotsen, maar op die rotsen groeit vrij weinig. Her zijn er wat sponsen maar totaal geen koraal ofzo. Daardoor zijn er ook niet heel veel vissen, maar er zijn dan wel heel veel verschillende soorten. Ook hebben ze hier rifhaaien en grote (pijlstaart)roggen, die ik allebei gezien heb. Alles bij elkaar was het een bijzondere combinatie voor mij, omdat ik gewend ben dat er of veel begroeiing en veel (verschillende soorten) dieren zijn. De combinatie hier van weinig begroeiing met wel veel verschillende soorten dieren was dus nieuw voor mij, maar het waren twee mooie duiken en het was echt lekker om weer te kunnen duiken. Ik ga dus gauw weer!
Zaterdag verder leuker uiteten geweest, maar helaas voor een minder leuke reden. Zondag was namelijk nogal een trieste dag, omdat we afscheid moesten nemen van Nate die na 2,5e maand weer naar huis, naar Canada ging. Nate is echt een heel chille gast en boven alles ook het vriendje van Iris, mijn kamergenootje. Dus triest voor ons en helemaal moeilijk voor haar. Nadat hij 's morgens weg was gegaan, hebben we dus de rest van de dag lekkere troostchocola gegeten (aardbeien met nutella bijvoorbeeld) en dat hielp wel iets. Helaas is afscheid nemen gewoon een deel van het leven hier, maar omdat je in een korte tijd snel close wordt met elkaar, blijft het heel vervelend en moeilijk.
Toen was het alweer maandag en tijd voor een nieuwe schoolweek. Ik ben de hele week weer braaf naar school geweest en vrijdag was het tijd voor weer een afscheid, van Annika deze keer. Dus zijn we, zoals gebruikelijk, wéér met een groep uiteten geweest. Twee keer per week uiteten wordt bijna een regel onderhand, heel vervelend. Niet dus.
Daarna wilde iedereen nog dat Iris en ik mee uitgingen, maar we zijn braaf op tijd naar bed gegaan, zodat we gisteren op tijd op konden staan om naar Liberia te gaan. Het was maar goed dat we een goede nachtrust hadden gehad, want we hadden van te voren echt niet kunnen weten wat voor avontuur het zou gaan worden.
We hadden besloten om met de lokale bus naar Liberia te gaan, omdat dat ons een aparte ervaring leek en het kost echt niets. De afstand van Tamarindo tot Liberia is ongeveer 70 km en voor de bus daar naar toe betaal je ongeveer 2 euro. Bijna niets dus. Ik had deze keer ergens een bustijdenboekje opgedoken, omdat we niet weer eeuwig op onze bus wilde wachten. Volgens het boekje zou er een om 7.30u moeten gaan, dus om 7.15u zaten Iris en ik bij de bushalte.
Om 7.30u was er echter geen bus. En om 8u of 8.30u ook niet.. We wilden wel echt met de lokale bus dus we besloten om op de volgende bus te wachten, die om 9u zou moeten komen. Uiteindelijk kwam die bus om 9.15u en dat is naar Costa Ricaanse begrippen echt keurig netjes op tijd dus wij waren blij.
Het is mogelijk om in een uur naar Liberia te rijden, maar de bus doet er zo'n 2,5u over omdat hij door allerlei kleine dorpjes rijdt. Iris en ik probeerden dus maar even een beetje extra te slapen, omdat 6u opstaan toch wel erg vroeg was. Na een uur ofzo schrokken we alleen wakker van een raar knalgeluid van de bus. De chauffeur vond het niet zo'n probleem, maar toen het binnen 5 minuten nog 2x terugkwam, vond ook hij dat we misschien niet zo door moesten rijden. Toen we dus een andere bus naar Liberia vonden, zette hij ons allemaal uit de bus en moesten we de andere bus maar nemen. We zaten echter in een nogal volle bus en ook de andere bus was al behoorlijk vol, dus we stonden nogal opgepropt in die bus. Maar goed, Costa Rica - Pura Vida, en de bus bracht ons naar Liberia dus wij vonden het prima.
1,5u staan later waren we dus in Liberia en wij kregen het natuurlijk ook nog voor elkaar om bij de verkeerde halte uit te stappen (niet bij de winkels, maar ergens buiten Liberia), maar we waren er tenminste! Eerst hebben we dus maar even een lunch gehaald, lekker lokaal eten: rijst met bonen, kip en groente. Niemand thuis die gelooft dat ik dit lekker vind natuurlijk, maar ik eet het echt vrijwillig en ik vind het nog lekker ook!
Daarna was het eindelijk tijd om te doen waar we voor gekomen waren: kerstshoppen! We hebben dus cadeautjes en kerstdecoratie gekocht (vooral Iris kon echt niet leven zonder een beetje kerst op onze kamer) en ook nog wat kleding voor onszelf. Ja, we hebben echt veel leuke dingen gevonden! Om half 4 waren we behoorlijk moe van het vroege opstaan, de heenreis en het winkelen, dus besloten we de bus van 4u terug te nemen.
Natuurlijk was het onze geluksdag met bussen, dus de terugreis was zo mogelijk nog idioter dan de heenreis. De bus was een half uurtje ofzo te laat, maar dat is niet heel raar hier, dus je hoorde ons niet klagen. De bus zat wel echt enorm volgepropt, dus wij stonden in het stuk waar je eigenlijk helemaal niet kan staan waar de deuren zijn. Als de deuren dus open moesten, moesten we ons nog even wat verder in andere mensen duwen, omdat de deuren anders niet eens open konden.
Na een kwartier in de bus, toen we net een heel stuk een zijweg in waren gereden om bij het vliegveld van Liberia langs te rijden, ging ook deze bus kapot! De buschauffeur heeft een kwartier geprobeerd hem te repareren en toen wist hij eigenlijk ook niet meer wat ie kon doen. Iris en ik besloten de weg naar het vliegveld dus maar terug te lopen, naar een bushalte op de plek waar die weg kruist met de hoofdweg. We hoopten daar een andere bus ofzo te vinden die ons misschien thuis kon brengen.
Na een kwartier lopen kwamen we daar aan en vervolgens wisten mensen ons te vertellen dat de volgende bus pas ruim een uur later zou komen, als ie op tijd zou rijden. We hadden niet zo heel veel zin om daar een uur te gaan staan wachten, dus besloten we maar naar huis te gaan liften! Dat klinkt voor ons Nederlanders nogal raar, maar het is hier een vrij gebruikelijke manier van reizen.
Voor ons was het ook nogal raar om maar gewoon te gaan liften, dus we stonden eerst zo'n 10 minuten zo van: okay gaan we dit doen of wachten we gewoon op die bus? Uiteindelijk hebben we afgesproken dat we het gewoon gingen proberen maar dat we niet zouden instappen als er meer dan 1 man in de auto zat, dat leek ons toch niet helemaal een goed plan.
We hadden gelijk geluk want binnen 2 minuten was er al een man die ons wel mee wilden nemen, dat bleek later beginnersgeluk te zijn, maar goed. Helaas kon die man ons maar 10 minuten ofzo meenemen naar de volgende kruising, maar we waren weer een stukje verder onderweg! Op die kruising bleek dat de eerste keer beginnersgeluk was geweest, want na een half uur stonden we daar nog steeds. Gelukkig kwam er toen een bus aan op de kruising en die bus ging in de goede richting, dus we konden ongeveer een kwartier mee met die bus. Na een kwartier was de bus helaas bij zijn eindhalte en moesten we er weer uit.
Dus gingen we maar op zoek naar een volgende auto! Gelukkig vonden we er al snel weer een en deze man kon ons weer 10 minuten verder brengen. Vanaf de kruising waar we toen uitstapten was het nog een half uur naar huis en daarvoor vonden we een auto die ons (bijna) in een keer kon brengen. De man in deze auto woont in het dorpje vóór Tamarindo, dus eigenlijk zouden we nog iets moeten zoeken voor het laatste stuk. Gelukkig was deze man ook taxichauffeur en wilde hij ons voor 4 dollar ook het laatste stukje nog wel brengen. Tegen die tijd hadden we al zo lang gereisd dat we dat wel prima vonden.
Uiteindelijk hebben we gisteren dus 9u besteed aan wachten of reizen om heen en weer naar Liberia te gaan om daar een 4u te winkelen. Maar ach het is Costa Rica dus ik vind het allemaal niet echt erg en vooral grappig! Echt geweldig eigenlijk dat een tripje naar een grote stad in de buurt zo'n avontuur kan worden.
Gisteravond zijn we om onze dag af te sluiten nog lekker uitgeweest en vandaag heb ik niet zo heel veel gedaan. Vooral in de zon liggen en dit schrijven. Vanavond hebben we weer een afscheidsetentje, deze keer van Hege.

Dat was het wel weer even voor nu. Sorry dat er geen foto's bijstaan, maar ik heb momenteel helemaal geen werkende camera meer (ook Iris haar camera is kapot gegaan). Monique gaat een oude camera van Michel en Liesbeth voor me meenemen, dus over twee weken kan ik weer foto's maken!